Zadaniem hydroizolacji jest ochrona budynku przed działaniem wody nie tylko tej, która pochodzi z opadów atmosferycznych, ale także tej, która znajduje się pod ziemią. Wyróżnić można dwa główne typy izolacji – lekki oraz ciężki. Izolacja typu ciężkiego wykonywana jest szczególnie wtedy, kiedy poziom posadowienia znajduje się poniżej poziomu lustra okolicznych wód zalegających w gruncie.
Kiedy stosuje się izolację?
Izolacja typu ciężkiego wykonywana jest w sytuacji, kiedy budynek jest posadowiony na spoistych gruntach, takich jak glina czy piaski gliniaste. Po ulewnych deszczach, grunty tego typu stosunkowo długo utrzymują wodę dookoła fundamentów. Hydroizolacja typu ciężkiego zalecana jest także w warunkach, w których woda gruntowa może okresowo przekraczać poziom fundamentów lub stale go przekracza.
Podczas długotrwałego sięgania poziomu wód gruntowych powyżej podłogi w piwnicy, warstwy izolacji są narażone na działanie wysokiego ciśnienia hydrostatycznego. Warunki takie powodują, że materiały izolacyjne nie są w stanie zapewnić dostatecznej szczelności. Aby uniknąć sytuacji tego typu, często stosuje się żelbetowe „wanny”, wykonane z wodoszczelnego betonu. Izolacja tego typu jest niezbędna co najmniej do poziomu, na którym występują wody gruntowe lecz i taka technologia nie daje gwarancji szczelności elementów budynku.
Wanny, czyli najpopularniejsza izolacja typu ciężkiego
W istniejących budynkach jedyną możliwą do wytworzenia jest wanna wykonana od środka podziemnych części budynku w technologii mieszanej, hybrydowej. Hydroizolacja taka jest gwarancją na przyszłe użytkowanie budynku.
Podsumowując, izolacje typu ciężkiego są rozwiązaniem niezbędnym w przypadku wód gruntowych stale sięgających ponad poziomem podłogi piwnicy. Najczęściej stosuje się wanny, pozwalającej ochronić budynek przed ciśnieniem wywieranym przez ciągły napór wody.
